Τις τελευταίες ημέρες είδα μόνο επανεκδόσεις (Δεσμώτης του Ιλίγγου και Υπόθεση Τόμας Κράουν) για τις οποίες ωστόσο έχουν γραφτεί τόμοι ολόκληροι. Αλλά και το Angels & Demons με τον Tom Hanks. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Dan Brown, αλλά η ταινία έχει γυριστεί με το δέοντα επαγγελματισμό, που σε κάνει να την βλέπεις με άνεση και να την ξεχνάς πάραυτα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
δεν σε έπιασα ακριβώς, τί σχέση έχει ο τίτλος του ποστ με το περιεχόμενο. Είδα και τα τρία πρώτα. Εκτός από τη μουσική και τα στυλιστικά ντυσιματάκια των πρωταγωνιστών στον Τ. Κ., η ανάδυση του ανδρικού μοντέλου -βγάζω μάυρα κέρδη-γαμώ-δέρνω και εν συνεχεία τίποτα-δεν-παθαίνω με αηδίασε. Σε συνδυασμό με την τάση της γκομενάρας που ερωτεύεται μαζοχιστικά, αφού υπαρχει "ο θυρωρός της νύχτας" όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες. Αλλά τί να πεις, εν γένει, αυτό το μοντέλο γαλούχησε μια-δυο γενιές, μαζί και την Κωστοπουλο-Κλικο-Νίτρο νοοτροπία.
Πάμε παρακάτω, ή μάλλον, παραπάνω. Ο Χίτσκοκ all time classic, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που υποκλίνομαι στον μινιμαλισμό του, στον αντίποδα. Χαλάλι και η ταλαίπωρη κόπια και η βραδιά, θερινή ισημερία, που είδα το μισό έργο με ηλιοφάνεια...
Οι δε Ιλουμινάτι, παρ όλη μου την άγνοια και αδιαφορία για το θέμα των Κωδίκων, προσπάθησα να μην χάσω το στόρι, εις μάτην. Πιστολίδι, κλοτσοπατινάδα, υφέρπων ερωτισμός καιβιομηχανία του τρόμου. Κλασσικό χόλιγουντ, ίδια γεύση με τζέιμς μποντ. Οωω, τα καλά τα αμερικανάκια και τα χαζά κι αθώα που κινδυνεύουν στην Ευρώπη. Ευτυχώς που πέραν του ατλαντικού παράγουν καλούς πράκτορες και διανοούμενους να μας προστατεύουν. Και να μας εμποδίζουν να ξαναβυθιστούμε σε Μεσαίωνα.
Με κάτι τέτοια έργα γίνομαι φανατική Ευρωπαϊστρια.
Φιλιά, πολλά.
Μαρία,
Τον τίτλο του ποστ, μην τον ψάχνεις πολύ, δεν κρύβει κάποιο περίεργο νόημα.
Για την υπόθεση Τόμας Κράουν, τύφλα να'χει ο Τζέιμς Μποντ, βασικό είδωλο των ΚΛΙΚΟ-ΝΙΤΡΟ-ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΑΙΩΝ.
Τα δύο τελευταία Τζέιμς Μποντ δίνουν τη δέουσα απάντηση στο μοντέλο αυτό.
Για τον Χίτσκοκ, τί να πει κανείς; Ο μέγιστος υπονομευτής του συστήματος, σερβίρει θανατολαγνικό ερωτισμό σε χολιγουντιανό αμπαλάζ.
Τεράστιος...
Όσο για τους Ιλουμινάτι, μην σπας το κεφαλάκι σου με αναλύσεις και προσεγγίσεις.
Ευρωπαϊστές ναι, αλλά και η Αμερική δεν μας είναι κάτι ξένο ή εχθρικό.
Δημοσίευση σχολίου