What I (regretfully) left behind

Brazil :

Η φαντασία ως το υπέρτατο όπλο.

Himmel über Berlin, Der :

Ο Έρωτας υπερβαίνει (ενσωματώνοντας) και την αθανασία.

Zire darakhatan zeyton :

Σημασία δεν έχει το πού, αλλά το πώς…

Fanny och Alexander :

Ένας τεράστιος σκηνοθέτης αναμετράται πρόσωπο με πρόσωπο με τις αγωνίες του και τα φαντάσματά του.

Hundstage :

Η κάθοδος στην αθέατη κόλαση της κεντρικής Ευρώπης.

Naked :

Πεθαίνω σαν Άνθρωπος.

Punch-Drunk Love :

Κι ένα ωραίο πρωί, ο Έρωτας ανατρέπει τη ζωή μας για πάντα.

Delicatessen :

Από τις ταινίες που μπορούν να σε κάνουν να λατρέψεις το σινεμά.

Annie Hall :

«I would, but I need the eggs.»

Heat :

Όταν ο κώδικας ηθικής υπερτερεί των όποιων «επαγγελματικών» αρχών.

Γέλιο

Groundhog Day :

Ο μύθος του Σίσυφου.

Young Frankenstein :

Η κωμωδία ως παρωδία.

The Big Lebowski :

Πέρα από τους σπαρταριστούς διαλόγους και την «κοινωνική κριτική», μια σπάνια για κωμωδία σκηνοθετική άποψη.

Clerks. :

Όταν η έμπνευση υπερνικά κάθε είδους στενότητα και απειρία.

A Night at the Opera :

Το παράλογο, όπως το ενσαρκώνει ο θυελλώδης Γκράουτσο Μαρξ.

The Blues Brothers :

Η θεωρία του χάους.

MASH :

Ο παραλογισμός του στρατού χωρίς μάχη, ούτε καν τουφεκιά.

A Fish Called Wanda :

Μια τρελή παρέα σε τρελά κέφια.

Trading Places :

Από τις βαθύτατα κοινωνικές ταινίες του Χόλιγουντ.

Dirty Rotten Scoundrels :

Εορτασμός της γυναικείας ευφυΐας.

Υπέρβαση

Ángel exterminador, El :

Από τις ταινίες που δεν γυρίζονται πλέον.

The Conversation :

Συγκλονιστικό δοκίμιο πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά.

2001: A Space Odyssey :

Όχι (απλά) ένα κινηματογραφικό έργο, αλλά μια πολύπτυχη εμπειρία.

Vozvrashcheniye :

Όταν ξέφυγα από τη στενή πολιτική ανάγνωση, η ταινία απέκτησε άλλη υπόσταση.

Rear Window :

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.

Taxidi sta Kythira :

Μακάρι ο σκηνοθέτης αυτός να συνέπλεκε πιο συχνά το ατομικό με το ιστορικό, όπως εδώ.

Ed Wood :

Γιατί υπάρχει ο κινηματογράφος ;

Dead Man :

Αποκάλυψη Τώρα!

Crash :

Αν έπρεπε να τεθεί ένα μέτρο σύγκρισης/πρότυπο στον κινηματογράφο.

Casino :

Το βλέμμα του Θεού.

Ομορφιά

Fabuleux destin d'Amélie Poulain, Le :

Μια ταινία που αναβλύζει υποψιασμένη αισιοδοξία.

Nuovo cinema Paradiso:

Αν η νοσταλγία είχε πάντα αυτή τη συγκλονιστική μορφή.

A Perfect World :

Σπάνια σύζευξη συναισθήματος – τοπίου.

The Shawshank Redemption :

Ύμνος εις την Ελευθερίαν.

A River Runs Through It :

Η πεμπτουσία της ζωής αποδίδεται συνήθως μ’ελάχιστα μέσα.

Amants du Pont-Neuf, Les :

Γυρισμένη εκτός Παρισιού !

Dom za vesanje :

Ο όρος «μαγικός ρεαλισμός» είναι πολύ φτωχός γι’αυτή την αστείρευτη πηγή συγκίνησης.

Trust :

Do you trust me?

Kung fu :

Κάτω από πολλά υποστρώματα «τρέλας» φωλιάζει μια ανυπότακτη συνείδηση.

Dolls :

«Παραδόξως» η κορωνίδα ενός σκηνοθέτη της Βίας είναι ένα αριστούργημα γύρω από τον Έρωτα.

Βία

Cheung fo :

Χορογραφία, ελλειπτικότητα, χαρακτήρες, σε ένα εκρηκτικό μείγμα.

Carlito's Way :

Όταν ο ρυθμός συνδέεται με την άφατη συγκίνηση.

Oldboy :

Υποτιμημένο ως προς το ιδεολογικό του βάθος αριστούργημα.

Jackie Brown :

H καλύτερη ταινία ενός σκηνοθέτη με υψηλή κινηματογραφική αίσθηση.

Ghost Dog: The Way of the Samurai :

Meditation on inevitable death should be performed daily.

The Usual Suspects :

Φιλμ αναφοράς, από κάθε άποψη.

Se7en :

Το κακό είναι αειθαλές κι ανίκητο.

Requiem for a Dream :

Ατέλειωτο σφυροκόπημα που δεν αφήνει μισή χαραμάδα ελπίδας.

Funny Games :

Κάθε καιρός κι ο εφιάλτης του.

Bad Lieutenant :

Ο κινηματογράφος ως επίπονη, σωματική διαδικασία.

Άπλετος Ήλιος

Το Plein soleil, ή, σύμφωνα με τον ευφάνταστο ελληνικό τίτλο, το «Γυμνοί στον Ήλιο» είναι ένα φιλμ του γάλλου René Clément, με πρωταγωνιστή το νεαρό Alain Delon. Βασισμένο στο βιβλίο της αμερικανίδας Patricia Highsmith «ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», το φιλμ, βουτηγμένο στο στιλπνό μεσογειακό φως και στο καθαρτήριο γαλάζιο χρώμα των ιταλικών παραλίων, παίζει με τη «φωτεινή» πλευρά του εγκλήματος. Ο Ρίπλεϊ εμφανίζεται ως ο «ολοκληρωτικός» εγκληματίας, αυτός δηλαδή που διαπράττει έναν προ-σχεδιασμένο φόνο για να ικανοποιήσει μια βαθύτατη προ-υπάρχουσα ροπή και για να αξιοποιήσει μελλοντικά στο έπακρο την πράξη του αυτή. Ο ταλαντούχος αυτός νέος, την αγγελική ψυχρότητα και τη μεθοδικότητα του οποίου τονίζει με κάθε δυνατό τρόπο η κάμερα του Clément, καθ-ορίζει την ύπαρξή του μέσα από το έγκλημα. Ο ορίζοντας δράσης του φαντάζει ατελείωτος, ενώ τα όχι απολύτως ταπεινά του κίνητρα απορρέουν από την επιθυμία του να μεταμορφωθεί, να οικειοποιηθεί μια ξένη ταυτότητα, η οποία θα του επιτρέψει ωστόσο να «γίνει» αυτό που ανέκαθεν ήταν μέσα του. Ο φόνος του Ρίπλεϊ εντάσσεται σε ένα σχέδιο ζωής, σε ένα ευρύτερο πλάνο με υπαρξιακές αποφύσεις.

Για να καθησυχαστεί προφανώς η άμεση και έμμεση λογοκρισία της εποχής (1960), το φιλμ ολοκληρώνεται με διαφορετικό τρόπο απ’ό,τι το βιβλίο της Highsmith. Οι επιμέρους ωστόσο διαφοροποιήσεις και υποχωρήσεις δεν απομειώνουν την εγγενή αξία ενός κορυφαίου στο είδος του έργου.