Διαπί
στωση πρώτη : Το κακό γεννάει ακόμα περισσότερο κακό. Η διαφθορά είναι το δεδομένο, το είδος και το εύρος της τα ζητούμενα. Βέβαια, στο «Street Kings» η απόσταση που χωρίζει τη (μεταφυσική) θέση περί απόλυτης κυριαρχίας του κακού και της φασιστικής λογικής της ισοπέδωσης των πάντων μικραίνει, για να μην πούμε ότι εξαφανίζεται.
Διαπίστωση δεύτερη : Ο Κιάνου Ριβς μπορεί να παίξει από ανεκτά έως καλά με την κατάλληλη καθοδήγηση.
στωση πρώτη : Το κακό γεννάει ακόμα περισσότερο κακό. Η διαφθορά είναι το δεδομένο, το είδος και το εύρος της τα ζητούμενα. Βέβαια, στο «Street Kings» η απόσταση που χωρίζει τη (μεταφυσική) θέση περί απόλυτης κυριαρχίας του κακού και της φασιστικής λογικής της ισοπέδωσης των πάντων μικραίνει, για να μην πούμε ότι εξαφανίζεται.Διαπίστωση δεύτερη : Ο Κιάνου Ριβς μπορεί να παίξει από ανεκτά έως καλά με την κατάλληλη καθοδήγηση.
Διαπίστωση τρίτη : Ο Φόρεστ Γουιτάκερ δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία με σεξπηρικές αποχρώσεις. Η οθόνη γεμίζει με την παρουσία του.
Διαπίστωση τέταρτη και τελευταία : παρόλες τις επιμέρους ευκολίες, ένα ρεαλιστικό σενάριο με ιδιωματισμούς και βιωματικές (;) αναφορές θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια μεγάλη ταινία, αν υποστηριζόταν από έναν περισσότερο διαβασμένο ή απλά πιο καινοτόμο σκηνοθέτη.
2 σχόλια:
καλημέρα και χρόνια πολλά. ήθελα, εδώ, να αφήσω, με την ευκαιρία που δίνεις κάποια σχόλια πάνω στην αυτοχειρία, μυθοποιημένη, αλλά ουδόλως απενοχοποιημένη. ο αυτόχειρας, κατά τη γνώμη μου, υπερβαίνει την αγωνία απέναντι στο άγνωστο -τον θάνατο- λόγω υπερμετρου αδιεξόδου, οδυνηρότερου και επαχθέστερο (σαν να κάιγεται το σπίτι, καιπηδάς από τη ταράτσα), απλοικά, τοποθετούμαι. σε κανέναν δε χρειάζεται να απολογηθεί και κανείς δεν μπορεί να κρίνει θετικά ή αρνητικά.υπάρχει όμως και λειτουργεί η εξαίρεση, για άτομα, φυσικά, υλικά, ή συναισθηματικά εξαρτώμενα από τον αυτόχειρα. εκεί, οι επιβιώνωντες, εισπράττοντας την κίνηση ως υπερτατη απόρριψη, αγωνιούν ισόβια, γιατί ελλείπει το αντικείμενο της συνδιαλλαγής που επρόκειτο να γίνει προκειμένου να απεξαρτηθούν. εκεί, ο διάλογος αποβαίνει μονόλογος με την ενοχή, για την μη αποτροπη του μοιραίου, ο απών παίρνει τις διαστάσεις που η ψυχή του παρόντος διαπλάθει, λανθασμένα, εξιδανικευμένα, ενοχικά, πάνω απ΄΄ όλα. Απλούστερα, για να φύγω από έναν τόπο, μία κατάσταση ή μία εξάρτηση, πρέπει να συνδιαλλαγώ μαζί του, να λύσω τις διαφορές, να καθαρίσω λογαριασμούς. αν μιλάω και χτυπάω το κενό, η δύναμή μου επιστρέφει σε μένα, σαν βία, οργή, και εν πα΄σει περιπτώσει ακύρωση. και δεν πάω ποτέ παρακάτω, αυτό που λέμε απλά "με στοιχειώνει το φάντασμα... τάδε". αυτή ειναι και η μοναδική περίπτωση λοιπόν που μπορούμε να πούμε ότι ο ζων, κουβαλάει βαρύτερο σταυρό από τον εκλιπόντα. χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα ανήλικα τέκνα αυτοχείρων. σε όλα τα άλλα, αυτός που μας αποχαιρετάει έχει πάντα πολύ σοβαρούς λόγους, ακλόνητους, όσο η πεποίθηση πως το μόνο σίγουρο στη μικρή μας ζωή είναι το τέλος της. πολλά φιλιά.
Αγαπητή Μαρία, χρόνια πολλά και σε σένα!
Σε αυτά που γράφεις έχω να παρατηρήσω τα εξής :
Η αυτοκτονία μας φαίνεται άξια ιδιαίτερης μελέτης και ανάλυσης, ακριβώς γιατί το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπου είναι τόσο ισχυρό, που κάθε παρέκκλιση μας φαίνεται παράλογη ή πέραν των ανθρώπινων μέτρων.
Όσον αφορά στην εξάρτηση, είναι δεδομένο ότι και ο ώριμος, χειραφετημένος ενήλικος νοσταλγεί πάντοτε την προστασία που του προσέφερε κάποτε η μητέρα του. Περισσότερο αγωνιώδης επομένως από αυτή που περιγράφεις θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η περίπτωση όπου το άτομο από το οποίο εξαρτόμαστε βρίσκεται ακόμα εν ζωή, αλλά αρνείται πεισματικά να ικανοποιήσει την ανάγκη μας για προστασία και φροντίδα.
Δημοσίευση σχολίου