Η φρικ
ώδης ιστορία που περιγράφεται στην ταινία Φορτίο 200 του ρώσου Aleksei Balabanov, εξελίσσεται στην ΕΣΣΔ το 1984, λίγο πριν από την «ανατροπή του σοσιαλισμού», για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Ριζοσπάστη. Ένας ψυχοπαθής αστυνόμος απαγάγει και στη συνέχεια υποβάλλει σε ασύλληπτα βασανιστήρια μια νεαρή κοπέλα. Αν και ο σκηνοθέτης τραμπαλίζεται εμφανώς ανάμεσα στην καφκική, σχεδόν σουρεαλιστική, περιγραφή ενός καθεστώτος σε καθολική κρίση και τη στυ(ε)γνή καταγραφή αληθινών, απ’ό,τι φαίνεται, γεγονότων, η ταινία έχει ένα ιδιαίτερο εικαστικό ενδιαφέρον, χάρη στη δουλειά που έχει γίνει στη φωτογραφία και στα σκηνικά.
Ο σκηνοθέτης δείχνει ότι, λίγο πριν από το τέλος του ολοκληρωτισμού, οι επίσημες δοξασίες (επιστημονικός αθεϊσμός, μα τί όρος!) και τα επίσημα σημεία αναφοράς (στρατός, αστυνομία, κόμμα) είχαν απολέσει τη λειτουργικότητά τους και την «αξία» τους. Κυρίως γιατί οι θεσμοί δεν είχαν καμία απτή αναφορά σε μια πρακτική αποδεκτή από το «λαό». Αυτοσυντηρούμενοι και αυτοαναφορικοί υπήρχαν και λειτουργούσαν ερήμην οποιασδήποτε συλλογικά αποφασισμένης σκοπιμότητας. Επειδή κάπου, κάποιος, κάποτε είχε αποφασίσει ότι έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα.
ώδης ιστορία που περιγράφεται στην ταινία Φορτίο 200 του ρώσου Aleksei Balabanov, εξελίσσεται στην ΕΣΣΔ το 1984, λίγο πριν από την «ανατροπή του σοσιαλισμού», για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Ριζοσπάστη. Ένας ψυχοπαθής αστυνόμος απαγάγει και στη συνέχεια υποβάλλει σε ασύλληπτα βασανιστήρια μια νεαρή κοπέλα. Αν και ο σκηνοθέτης τραμπαλίζεται εμφανώς ανάμεσα στην καφκική, σχεδόν σουρεαλιστική, περιγραφή ενός καθεστώτος σε καθολική κρίση και τη στυ(ε)γνή καταγραφή αληθινών, απ’ό,τι φαίνεται, γεγονότων, η ταινία έχει ένα ιδιαίτερο εικαστικό ενδιαφέρον, χάρη στη δουλειά που έχει γίνει στη φωτογραφία και στα σκηνικά.Ο σκηνοθέτης δείχνει ότι, λίγο πριν από το τέλος του ολοκληρωτισμού, οι επίσημες δοξασίες (επιστημονικός αθεϊσμός, μα τί όρος!) και τα επίσημα σημεία αναφοράς (στρατός, αστυνομία, κόμμα) είχαν απολέσει τη λειτουργικότητά τους και την «αξία» τους. Κυρίως γιατί οι θεσμοί δεν είχαν καμία απτή αναφορά σε μια πρακτική αποδεκτή από το «λαό». Αυτοσυντηρούμενοι και αυτοαναφορικοί υπήρχαν και λειτουργούσαν ερήμην οποιασδήποτε συλλογικά αποφασισμένης σκοπιμότητας. Επειδή κάπου, κάποιος, κάποτε είχε αποφασίσει ότι έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα.
Στην επιφάνεια λοιπόν είχε σχηματιστεί μια λεπτή κρούστα και αρκούσε ένα ελαφρό χτύπημα για να αποκαλυφθεί τί πραγματικά κρυβόταν από κάτω.
2 σχόλια:
σου ειπα ότι μια φορά έβαλα κατά λάθος 902 στο ράδιο και νόμιζα ότι είχα ταξιδεψει χρονικά σε κάποιο θρίλλερ. αν θυμάμαι καλά εκείνη η εκπομπή -πολιτιστική κιόλας- μας εξηγούσε με απλά λόγια -να καταλάβει κι ο οικοδόμος πάνω στη σκαλωσιά- με ποιό τρόπο η τέχνη εξυπηρετεί το δίκιο του εργάτη, τίποτα άλλο... τί να πεις που από την άλλη ο καπιταλισμός καλπάζει, κι ο Μαρξ ακλόνητος στις προβλέψεις του, όσο ποτέ? το λάθος ήταν που τον έκαναν άγαλμα, θεό και αντικείμενο λατρείας, τον απλοποίησαν και τον έραψαν στα μέτρα τους, στα πόδια τους μάλλον (η πιο χτυπητή κατ εμέ απόδειξη της αποτυχίας του υπαρκτού ήταν τα διαμαντένια υποδήματα της κυρίας Τσαουσέσκου)
καλημέραααα
κι άμα το δω το έργο επανέρχομαι, for the rest
αν δεις την έκθεση Kudelka (photo από την Πράγα)θα πάθεις πλάκα απο την κινηματογραφικότητα της αληθινής ζωής, και τον άνθρωπο στο επίκεντρο με έναν τρόπο που μόνο στην Αναγέννηση έχω συναντήσει.
Ο Kudelka μου αρέσει πολύ και θα πάω οπωσδήποτε στην έκθεση. Όσο αφορά στον 902, στον Ριζοσπάστη και εν γένει στο ΚΚΕ. Γνώμη μου είναι ότι ενδεχόμενη αποσταλινοποίηση θα αποδεικνυόταν πολλαπλώς επωφελής. Γιατί δεν την κάνουν ; Για δύο λόγους. Αφενός διότι η αντίσταση του κομματικού μηχανισμού έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρή, αφετέρου διότι το εκλογικό σώμα δεν έχει "τιμωρήσει" την ιδεοληψία, τη μονολιθικότητα και την ακαμψία. Ίσως γιατί το κόμμα προσφέρει ενός είδους σιγουριά, ιδίως σήμερα.
Δημοσίευση σχολίου