Χορογραφία, ελλειπτικότητα, χαρακτήρες, σε ένα εκρηκτικό μείγμα.
Όταν ο ρυθμός συνδέεται με την άφατη συγκίνηση.
Υποτιμημένο ως προς το ιδεολογικό του βάθος αριστούργημα.
H καλύτερη ταινία ενός σκηνοθέτη με υψηλή κινηματογραφική αίσθηση.
Meditation on inevitable death should be performed daily.
Φιλμ αναφοράς, από κάθε άποψη.
Το κακό είναι αειθαλές κι ανίκητο.
Ατέλειωτο σφυροκόπημα που δεν αφήνει μισή χαραμάδα ελπίδας.
Κάθε καιρός κι ο εφιάλτης του.
Ο κινηματογράφος ως επίπονη, σωματική διαδικασία.
1 σχόλιο:
7 "βίαιοι" συνειρμοί
-Fury [1936]
η Βία του Όχλου
και η Βίαια επιθυμία για Εκδίκηση
-Salo o le 120 giornate di Sodoma [1975]
"επιτέλους, σου είπα πως η ταινία αφορά στη Βία της Εξουσίας και
δεν έχει να κάνει με το σεξ"
-Carrie [1976]
η Βία της Θρησκοληψίας,
η Βία του Χλευασμού,
η Βία ως Δράση - Αντίδραση
-Reservoir Dogs [1992]
για το στυλ της και μόνο η ταινία δεν ξεχνιέται και είναι αναφορά -
αν και πάντα θα με κάνει να επισημαίνω πως εικονογραφεί τη Βία
με προβληματικά "way cool" τρόπο
"i'm bloody dying here"
-Assassin(s) [1997]
μου την έφερε ο Mathieu και στη σκηνή της "εφηβικής σαπουνόπερας"
αρρώστησα
-Funny Games [1997]
όταν ο Haneke μετά το 71 Fragmente ~ einer Chronologie des Zufals επιστρέφει εμπρός μου με αυτή την ταινία βγαίνω απ'το σινεμά και ενθουσιωδώς λέω "Υπάρχει Ακόμα Σκηνοθέτης" - με μόνη υποσημείωση
πως η σκηνή της αναστροφής που εξετιμήθη τόσο πολύ είναι η μόνη που Δεν χρειαζόταν, δεν χρειάζομαι υποτιτλους στο τί θέλει να πει ο Ποιητής.
-Batoru Rowaiaru [2000]
"Welcome to the Jungle
We got fun'n'games"
S.O.
Δημοσίευση σχολίου