Ο μύθος του Σίσυφου.
Η κωμωδία ως παρωδία.
Πέρα από τους σπαρταριστούς διαλόγους και την «κοινωνική κριτική», μια σπάνια για κωμωδία σκηνοθετική άποψη.
Clerks. :
Όταν η έμπνευση υπερνικά κάθε είδους στενότητα και απειρία.
Το παράλογο, όπως το ενσαρκώνει ο θυελλώδης Γκράουτσο Μαρξ.
Η θεωρία του χάους.
MASH :
Ο παραλογισμός του στρατού χωρίς μάχη, ούτε καν τουφεκιά.
Μια τρελή παρέα σε τρελά κέφια.
Από τις βαθύτατα κοινωνικές ταινίες του Χόλιγουντ.
Εορτασμός της γυναικείας ευφυΐας.
1 σχόλιο:
την πρωτη φορά που είδα το "ολα για τη μητέρα μου" έκλαιγα και τη δέυτερη γέλαγα, ή στραβός είν ο γιαλός κλπ... για να σοβαρευτώ πάντως, το πιο μεγάλο γέλιο τό έκανα πρόσφατα με το σεξ ιν δε σιτυ, με τά χάλια του. μ΄νημη που την έχεις ρε George, όμως... μπα και κρατάς αρχείο? αλήθεια θάθελα αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ αλλες ταινιες που γέλασα, α ναι Μάυρος γατος άσπρος γάτος, και ο Ο Φιλος μου Κι Εγώ, εκπληκτικό διεισδυτικό χιουμορ βρεταννικό, το συνιστώ σε σινεφίλ, θεατρόφιλους και ρόκερς, 3 σε 1, αλλά και πρώην χίππηδες, τζάνκηδες, φοιτητές στην αλλοδαπή κλπ. είναι γλυκόπικρο έργο με ατελείωτο ρεαλισμό όσο και αυτοσαρκασμό. δεν ξέρω αν υπάρχει σε ντι-βι-ντι, πέρασε απαρατήρητο πέρσι το καλοκαιρι, έχει και υπέροχη μουσική. θα προσπαθήσω να βρω τον original τίτλο να το ψάξεις. εκεί βλέπει κανείς ότι η υπ'ερβαση είναι ζήτημα μιας στιγμής και όχι υπεσχημένης αθανασίας. στιγμής που όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει μέσα από τη φιλία.
χαίρε
Δημοσίευση σχολίου