Από τις ταινίες που δεν γυρίζονται πλέον.
Συγκλονιστικό δοκίμιο πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά.
Όχι (απλά) ένα κινηματογραφικό έργο, αλλά μια πολύπτυχη εμπειρία.
Όταν ξέφυγα από τη στενή πολιτική ανάγνωση, η ταινία απέκτησε άλλη υπόσταση.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.
Μακάρι ο σκηνοθέτης αυτός να συνέπλεκε πιο συχνά το ατομικό με το ιστορικό, όπως εδώ.
Ed Wood :
Γιατί υπάρχει ο κινηματογράφος ;
Dead Man :
Αποκάλυψη Τώρα!
Crash :
Αν έπρεπε να τεθεί ένα μέτρο σύγκρισης/πρότυπο στον κινηματογράφο.
Casino :
Το βλέμμα του Θεού.
8 σχόλια:
Der Blaue Engel [1930]
-Η Υπέρβαση Πληρώνεται
Στέλλα [1955]
-Όταν Υπέρβαση πάει να πει Θυσιάζω τον Έρωτα για να Υπερασπίσω αυτό
που Είμαι
Underground [1995]
-Υπερβαίνομαι άρα Συνεχίζω
The Straight Story [1999]
-Η Έκπληξη του David Lynch
Dolls [2002]
-Είναι Υπερβατικό να μιλά ο Kitano
για τη Βία του Πόνου φτιάχνοντας
το Απόλυτο Κινηματογραφικό Ποίημα;
S.O.
Για μένα αυτή η κατηγορία εμπερικλείει τις άλλες 2 (και μάλλον αρκετές ακόμα). Υπάρχει μεγαλύτερη υπέρβαση από την ομορφιά και τη βία; Όσο εκ διαμέτρου αντίθετες κι αν είναι αυτά τα δύο βλαστάρια...
Σίγουρα καθένας από μας συσσωρεύει με τα χρόνια στο μυαλό του λίστες ολόκληρες με κατηγορίες και υποκατηγορίες αγαπημένων έργων, παραστάσεων, πινάκων, τραγουδιών, φωτογραφιών κ.ο.κ., φοβάμαι όμως πως κάθε μορφή τέχνης που "αξίζει" να την ονομάζουμε έτσι (πόσο μάλλον το σινεμά που παντρεύει πολλές μαζί) δεν επιδέχεται κατατάξεων και ταξινομήσεων εξ ορισμού κι εκ φύσεως.
@ S.O. :
Από τις αναφερόμενες ταινίες και τις επεξηγήσεις που τις συνοδεύουν προκύπτει ότι καθένας μας αντιλαμβάνεται την υπέρβαση με διαφορετικό τρόπο. Και χαίρομαι ιδιαιτέρως γι'αυτό. Προφανώς εσείς εξετάζετε (και) εκ των ένδον εκάστη ταινία. Αν έπρεπε να μιλήσω για την υπέρβαση αφηρημένα, θα παρέπεμπα στον ορισμό της Τέχνης που δίνω στην ανάλυση του «Caché» :
«Κατά την ταπεινή μου άποψη, τρία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της (υψηλής) τέχνης: α) αποτύπωση της ιδιοσύστατης διάνοιας του καλλιτέχνη, της προσωπικής του ετερότητας, β) δοκιμή ποιητικής ανασυγκρότησης του κόσμου, μέσω ιδίως της υπέρβασης των παραδεδομένων μορφικών και αισθητικών κανόνων, γ) αποφυγή ή περιορισμός της πατερναλιστικής ροπής, δηλαδή της τάσης του καλλιτέχνη να καθοδηγεί, να αμβλύνει τη φαντασία του αποδέκτη, να προσφέρει στο πιάτο έτοιμη την πνευματική τροφή».
Θεωρώ γενικά ότι ο κατάλογος των 10 ταινιών της «Υπέρβασης» έχει κάποια συνοχή και ότι εναρμονίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον ανωτέρω ορισμό.
@ Γιάννη :
Ο κινηματογράφος χρησιμοποιεί προϋπάρχουσες τεχνικές και τεχνοτροπίες. Τα δέκα έργα που παραθέτω στην Υπέρβαση, και φυσικά κι άλλα που άφησα ηθελημένα (Brazil) ή αθέλητα (Himmel über Berlin, Der) απέξω, δικαιολογούν, θεωρώ, την ύπαρξη του κινηματογράφου ως αυτόνομης Τέχνης. Κατά τα λοιπά, φυσικά και προβληματίστηκα πολύ έντονα για ταινίες όπως το Dolls, σχετικά με την «κατάταξή» τους σε μια λίστα και όχι σε άλλη.
Τώρα αν ο κινηματογράφος επιδέχεται κατατάξεων και ταξινομήσεων… Πέρα από την προσωπική-βιωματική σχέση που έχω με τις 30 ταινίες που παραθέτω, οι 3 λίστες αυτές καθαυτών δεν διεκδικούν την επιστημονικότητα των όρων «κατάταξη» και «ταξινόμηση». Αν ορισμένοι επισκέπτες του μπλογκ αναζητήσουν έστω και μια ή λίγες από τις παραπάνω ταινίες θα είμαι πολύ χαρούμενος και ικανοποιημένος.
η Υπέρβαση εν τέλη είναι [εκτός από ενδιαφέρον θέμα για κουβέντα μέσω κινηματογραφικών και άλλων αναφορών]
Αγώνας, Βίωμα και Επιλογή του Ανθρώπου που θυμάται ακόμα πως Αναπνέει/Ασφυκτιά. Υπέρβαση είναι μάλλον το αντίστοιχο του "Θέωση" αντικαθιστώντας το πρόσωπο του Θεού με αυτό του Εαυτού. Ίσως και να'ναι έτσι, ίσως κι όχι. Αν ένας δημόσιος τόπος σαν αυτόν εδώ έχει σημασία να υπάρχει είναι μάλλον για κάθε μικρή ή μεγαλύτερη Σκέψη που μπορεί να εγείρει, για κάθε κινούμενο Συνειρμό. Σαν πνευματικό/διαλεκτικό jogging και ευκαιρία προσφοράς/ανταλλαγών. Ή κάτι τέτοιο.
Α.Ρ.
@ A.P. :
Η Ευαισθησία ως ροπή προς το Ωραίο, το ένστικο του οποίου ξυπνάται όταν φοβόμαστε, ασφυκτιά φυσικά εγγενώς, αλλά και κοινωνικώς. Το διαδίκτυο επιτρέπει ορισμένες ελαφριές ριπές φρέσκου αέρα να διαπεράσουν το πολύβουο σύννεφο του politically correct και του κονφορμισμού.
Το ίσως με κατακτά κυριολεκτικώς.
Θα ήθελα να αφαιρέσω οποιαδήποτε μεταφυσικά ψιμύθια από τη λέξη "Υπέρβαση", αλλά ομολογώ ότι είναι αδύνατο.
Η Τέχνη ως υπέρβαση του Θανάτου, με αφορά, όπως καταλαβαίνετε, άμεσα.
D.m.
Η Τέχνη είναι μιά λέξη νεκρής γλώσσας, κατ'εμέ, κύριε Σταματιάδη,
μα η Υπέρβαση [μέσω αυτής της Χειρονομίας] είναι πράγματι Αγών
κι Επιλογή που δίνει νόημα στη Θνητότητα.
Ίσως...
Α.Ρ.
υγ.
Ούτως ή άλλως η Υπέρβαση
δεν είναι μιά έννοια Μεταφυσική,
για εμένα.
Είναι [μιά αναπόφευκτη κίνηση από] Επιλογή
ή [διαρκής] Επιδίωξη.
Και οι επιθετικοί προσδιορισμοί μες στις αγκύλες δεν υπονοούν μιά έξωθεν Δύναμη, μα την Απόλυτη Ορμή της ίδιας της Φύσεως που μας Αναλογεί και καθ-Οδηγεί.
Είμαστε φτιαγμένοι για αυτό
είτε σημαίνει Ανύψωση είτε Πτώση.
Είτε σημαίνει εγκαταλείπω τον εαυτό μου για κάτι Περισσότερο [υπάρχει;]
είτε ακολουθώ κάτι άλλο για να συναντήσω τον Εαυτό μου [γίνεται;].
Ό,τι κι αν πούμε πάντα θα θεωρώ πως η Αλήθεια είναι Βιωματικά Υποκειμενική [γνωρίζω ήδη πως φιλοσοφικά και νομικά έχετε έτοιμο αντίλογο], οπότε αυτό που μένει είναι αν κάποιος έχει αισθανθεί [ή/και διαψεύσει] Υπερβατικά τον Εαυτό του.
Το οποίο δεν κάνει τη ζωή, σίγουρα, καλύτερη. Μα, ίσως, να αξίζει τον κόπο.
Ας πούμε.
12 Αυγ 2008 10:41:00 μμ
στους καταυλισμούς των Σούφι κυκλοφορεί ένας μύθος, απλοικός αλλά πλήρης για μένα. Καθώς η ψυχή εγλωβίστηκε στο σώμα σκιάχτηκε (απο την κλεισούρα). Τότε φτιάχτηκε η μουσική (η τέχνη). και κάθε φορά που ηχούσε, η ψυχή εύρισκε ευκαιρία να αποδρά από το σώμα, να ανυψώνεται, και να παίρνει από τον αέρα της, να μην ασφυκτιά μέσα στο σώμα.
επίτηδες λέω "φτιάχτηκε", δημιουργήθηκε με άλλα λόγια.
και κάθε φορά που επκοινωνώ με την τέχνη, με όποια μορφή, ή με την αποκατεστημένη αρμονία και την αγωνία, αυτό αισθάνομαι, αν και μη-Σούφι...
Θα έλεγα ότι κάποιες εικόνες, ήχοι κλπ, με ακολουθούν επενδύοντας την καθημερινότητα και καθιστώντας την υπερβατική
αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό είναι η μεταφορά ενέργειας από τους δημιουργούς, αυτό μας γλυκαίνει, παρηγορεί, εξημερώνει την άγρια καθημερινότητα. Και δεν θα τους ρωτήσω ποτέ αν τη στιγμή της δημιουργίας και της σύλληψης ήταν πιο πολύ με τον εαυτό τους, με τους Αλλους, ή πέραν αυτών. γιατί όλα αυτά τα θεωρώ Ενα.
εσέις τώρα οι θεωρητικοί, βάλτε όνομα στη μαρτυρία μου, μπορώ να περιοριστώ σε αυτήν, δεν είναι?
Δημοσίευση σχολίου