Υποκλινόμαστε καταρχάς για μια ακόμα φορά στο ερμηνευτικό πολυεργαλείο με το όνομα Meryl Streep, η οποία, αν και παντελώς ακαθοδήγητη, θαμπώνει στιγμές-στιγμές με την υποκριτική της λάμψη στο "Mamma Mia!" Ουσιαστικά είναι όλο το έργο. Από κει και πέρα, αν θέλει κανείς να ψάξει λίγο το έργο, θα διαπιστώσει ότι μια άπειρη σκηνοθέτης (Phyllida Lloyd) αδυνατεί να δώσει πνοή σε ένα ασπόνδυλο και ασύνδετο σενάριο. Τα τραγούδια των ABBA ακούγονται ξεκάρφωτα, δεδομένου ότι οι στίχοι τους δεν έχουν τις περισσότερες φορές καμία, ούτε καν υπονομευτική, σχέση με την κύρια ιστορία. Πρόκειται για ένα σεναριακό συμπίλημα, με κάκιστη χορογραφία και πλήθος στερεοτύπων. Στη βάση μιας φολκλορικής λογικής, οι κάτοικοι του νησιού αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινο ντεκόρ, με ρούχα και κινησιολογία περασμένων δεκαετιών. Μερικά αστεία είναι πετυχημένα και το ελληνικό τοπίο άξιο θαυμασμού. Ως τελικό συμπέρασμα ωστόσο προκύπτει ότι στο χολιγουντιανό σύμπαν η ανεκτικότητα κυριαρχεί πλέον ως ένα αυτοϋπονομευόμενο, πολιτικώς ορθό, "must".
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Άρτι αφιχθείς από την ταινία, να υποβάλω κι εγώ ταπεινά τα σέβη μου στη "μεγάλη" (αλλά αγέραστη) κυρία της μεγάλης οθόνης. Επιβεβαιώνει άλλη μία φορά (και μάλλον όχι τελευταία) ότι δεν υπάρχει ρόλος (ή θεατής) που μπορεί να της αντισταθεί.
Κατά τα λοιπά, ομολογώ ότι η ταινία αποδείχθηκε υψηλότερη των προσδοκιών μου! Είχα πολύ καιρό να διασκεδάσω και να ξεχαστώ στο σινεμά - αυτό είναι εξάλλου μία από τις πρωταρχικές λειτουργίες του (μην το ξεχνάμε!). Παρά τις αρκετές ασυνέχειες και υπερβολές της, η ταινία πετυχαίνει στο ακέραιο τον σκοπό κάθε μιούζικαλ που σέβεται τον εαυτό του: να σε ξεσηκώσει σε τέτοιο βαθμό που με δυσκολία να συγκρατείσαι στο κάθισμά σου. Επίσης, περιέχει ευφάνταστες ατάκες, χιούμορ και ανατροπές, που "σπάνε" κάπως το παραδοσιακό και συντηρητικό πλαίσιο στο οποίο είναι σεναριακά και υποκριτικά ενταγμένη. Κυρίως προσφέρει μία αίσθηση ανεμελιάς και ελευθερίας από τις κάθε είδους δεσμεύσεις (επαγγελματικές, κοινωνικές, τεχνολογικές) της εποχής μας, και εκεί πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό της θριαμβευτικής της επέλασης παγκοσμίως.
ΥΓ. 2 απορίες:
Σε ποιά δεκαετία εκτυλίσσεται το στόρι?
Μήπως σε εκείνη την εποχή μέχρι και η τελευταία γριούλα στις Σποράδες μιλούσε αγγλικά?!...
Δεν θα πω, ότι ήταν μια ταινία "μια χαρά για καλοκαίρι", ούτε "τί μου θυμίζουν οι Αμπα" γιατί δεν παρακολουθούσα ποτέ Γιουροβίζιον, ούτε "θεά η Μέρυλ", γιατί σε άλλες ταινίες που προσπαθούν μέσα από το Χόλιγουντ να αναπαραστήσουν υπαρξιστικές αγωνίες, απλά δεν με έπεισε. Για τον τουριστική προβολή της Σκοπέλου, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Θέλω να πω, δεν είναι αυτό το ζητούμενο το Ελληνοκεντρικό. Αλλά σε πλήρη διάσταση από το ΣΕΞ ΙΝ ΔΕ ΣΙΤΥ, το εργο αυτό αντιμετώπιζε το θέμα του, όπως του πρέπει, με ελαφράδα και χιούμορ, χαρακτηριστικό του κομμάτιού της Αμερικανικης κουλτούρας που αγνοούμε και που σνομπάρουμε. Εν τούτοις υπάρχει κι αυτό, take it or leave it, και προσωπικά το παίρνω πακέτο, όπως ειναι.
Στα επί μέρους, το "μελό" κομμάτι που αναφέρεται στη συμφιλίωση των γενεών, από την ανάποδη -η σχέση της μάννας "πρώην παιδί του λουλουδιών" και της κόρης που είναι ένα"παιδί του σήμερα", πιο ρεαλιστικό και πιο θυμωμένο με το μικρόκοσμο παρά με το παγκόσμιο γίγνεσθαι-, ήταν μία ευχάριστη εκπληξη. το συνιστώ ανεπιφύλακτα δε, σε όλες τις μελλόνυμφες όχι μονο για την ανατροπη αλλά και για μια άλλη γεύση του τί σημαίνει "χωρίζεται η μάννα από την κόρη", γιατί είναι ένα χαρούμενο και απενοχοποιημένο έργο για την ουσιαστική ενηλικίωση της κάθε ηλικίας γυναίκας -που στην Ελλάδα, αργεί, πολύ αργει, αργεί απελπιστικά....
@ Γιάννη :
Συμφωνώ ότι μια από τις πρωταρχικές λειτουργίες του σινεμά είναι να μας κάνει να ξεχνιόμαστε/περνάμε καλά.
Θεωρώ όμως ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν το κάνει, ή το κάνει σε πολύ μικρό βαθμό για τους λόγους που παραθέτω στο κείμενό μου. Είναι δύσκολη τέχνη το μιούζικαλ και ακόμα πιο δύσκολη η κωμωδία. Και στα δύο αυτά "είδη", το Mamma Mia αποτυγχάνει. Αλλά γενικά, η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από ένα φιλμ είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων (προηγούμενης διάθεσης, παρέας κοκ).
@ imaria :
Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου για τη σχέση μάνας-κόρης, μου είχε διαφύγει τελείως αυτή η παράμετρος.
Η ελαφρότητα του φιλμ δεν αρκεί για να καλυφθούν οι κραυγαλέες αισθητικές και εν γένει καλλιτεχνικές αδυναμίες του. Από την άλλη πλευρά είναι ζήτημα αν οφείλουμε να τις επισημάνουμε. Εγώ πιστεύω ακράδαντα πως ναι.
Γιάννη και Γιώργο,
ο,τιδήποτε μπορεί να μας κάνει να ξεχνιόμαστε, δεν έχει σημασία αν προβάλλεται σε οθόνη, με σκεπή ή όχι, αν παίζεται σε γήπεδο, σε τραπέζι ή ακόμα και σε λόγια. Ο,τιδήποτε παιγνιώδες δηλ. θέαμα ή ακρόαμα, που διεκδικεί στιγμές απ΄πο μια εποχή ξένοιαστη και χαμογελαστή. έτσι λειτουργούν και άλλα πράγματα στη ζωή, το ξέρουμε όλοι. το συγκεκριμενο μελωδικό παραμύθι, νομίζωότι παίζει με την ανάμνηση δυο-τριών χαμένων παραδείσων. ο ένας, είναι η μαγευτική εικόνα της υπάιθρου, ο άλλος η συγκεκριμένη μουσική, που θέλει δε θέλει κανείς όλο και κάπου έχει ακούσει, και ακόμα το στόρι που κινείται ανάμεσα από δύο γενιές, όπου τόσα άλλαξαν, τόσα έμειναν απαράλλαχτα. οι χίπηδες-γιάπηδες, οι ρόκερς-πουρά, οι γόητες-gay, οι γκόμενες-τρελόγριες. ενώ την ίδια στιγμή οι σεισμοί και τα ρήγματα, η φθορά του χρόνου, η ισχύς του χρήματος, η παράδοση χέρι-χέρι με την εξέλιξη, κάνουν την δική τους δουλειά, αιώνες τώρα, ίδια δουλειά. ΔΕΝ ανακάλυψε, Γιώργο μου αυτή η ταινία τον τροχό, αλλά το ρολόι έκανε τον κύκλο του δυο ωρίτσες, αβίαστα... κατι σαν one-night-movie, περνάς καλά, δεν θυμάσαι ονόματα, δεν δημιουργούνται υποχρεώσεις για πάρα πέρα, δεν το ψάχνεις, το ζεις μόνο και μόνο γιατί dot dot dot
@ dead man:
Συμφωνώ ότι η κινηματογραφική απόλαυση είναι συνάρτηση πολλών και αστάθμητων παραγόντων, εκ των οποίων ο κυριότερος κατ' εμέ είναι η προ-διάθεση και οπτική γωνία που υιοθετούμε, για να παρακολουθήσουμε και να κρίνουμε μία ταινία.
Εξηγούμαι: δεν μπορεί κανείς να περιμένει ή να διεκδικεί καλλιτεχνικά εύσημα από το Μάμα Μία, ούτε γίνεται να έχουμε τα ίδια κριτήρια και ζητούμενα για τελείως ανόμοια είδη και παραγωγές. Αλλιώς, όχι μόνο χάνεται η απόλαυση και η ουσία -που είναι να περάσεις καλά και να ευθυμήσεις για δυο ώρες- αλλά και δημιουργείται απογοήτευση και καλλιτεχνική "ματαίωση"...
Πάντως, οι γεμάτες αίθουσες των θεατών που σιγοτραγουδούν, κουνάνε ρυθμικά τα πόδια και χειροκροτούν στο τέλος σίγουρα ξεχνιούνται/περνάνε πολύ καλά!
@ imarias:
Και μένα μου άρεσε η απροσδόκητη ανατροπή του μελό γαμήλιου σκηνικού και της ψυχαναγκαστικής ανασύστασης της οικογένειας που δεν υπήρξε ποτέ. Όπως και η γκέι επιλογή του ενός εκ των υποψηφίων μπαμπάδων που ενισχύει το μήνυμα ότι σήμερα (επιτέλους) όλες οι δυνατότητες και επιλογές στη ζωή (γκέι, στρέιτ, παντρεμένος, "ελεύθερος", μαύρος, άσπρος, νέος, γέρος) είναι ανοιχτές, δυνατές και ισάξιες. Λιβ γιουρ μυθ ιν Γκρίς!!!
@ imaria :
Φυσικά και υπάρχουν άλλα πράγματα εκτός από το σινεμά που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε. Ο Γιάννης μου το θύμισε και εγώ συμφώνησα, γιατί μάλλον έχω την τάση να αντιμετωπίζω τον κινηματογράφο ως τέχνη και μάλιστα ως τέχνη ικανή να φτάσει πολύ ψηλά και να αποκτήσει υπερβατικό χαρακτήρα ή να μετατραπεί σε άλλου είδους εμπειρία. Αναμφισβήτητα απολαμβάνω και το σινεμά της ελαφρότητας ή της ανεμελιάς, το οποίο όμως οφείλει να έχει και το κατάλληλο αμπαλάζ για να τύχει (και) της προσωπικής μου εκτίμησης. Το Mamma Mia! γίνεται ενοχλητικό λόγω της έλλειψης δομής και της χαμηλής αισθητικής του στάθμης. Τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα σημεία που επισημαίνεις ίσως και να είναι όντως έτσι, αλλά δεν με αφορούν, από τη στιγμή που το τελικό αποτέλεσμα απογοητεύει.
@ Γιάννη :
Οι γεμάτες αίθουσες δεν μου λένε τίποτα και δεν με αφορούν. Απλώς υπάρχουν καλοφτιαγμένα μιούζικαλ και κωμωδίες και κακοφτιαγμένα μιούζικαλ και κωμωδίες. Μπορεί κάποιος να διασκεδάσει με ένα κακής
ποιότητας θέαμα; Σαφέστατα και μπορεί για διάφορους (δικούς του) λόγους. Απλώς είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να "θεωρητικοποιήσει" αυτήν την επιλογή. Όσο για το υποτιθέμενο μήνυμα, εμμένω στην αρχική μου άποψη περί "βιομηχανίας της ανεκτικότητας" από πλευράς Χόλιγουντ, που απλώς εκμεταλλεύεται τη γενικότερη ροπή της εποχής μας, για εμπορικούς κυρίως λόγους. Αλλά παραδέχομαι ότι αυτό το ζήτημα χρήζει περισσότερης συζήτησης.
Δημοσίευση σχολίου