Όχι, δεν είναι δυνατόν να έγραψαν, σκηνοθέτησαν, παρήγαγαν οι ίδιοι άνθρωποι την τριλογία του Ιντιάνα Τζόουνς και το «Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου». Κάποιο λάκκο έχει η φάβα, για κάποιο κακό όνειρο πρόκειται. Δεν είναι δυνατόν να μην διατηρείται ούτε λίγη από την πνοή της τριλογίας, που όρισε τον κανόνα για τις κινηματογραφικές περιπέτειες. Δεν είναι δυνατόν να χάνει τόσο πολύ σε υπόσταση ο Ίντι, σε σημείο να γίνεται χάρτινος. Να επιζεί της έκρηξης πυρηνικής βόμβας (!) και της πτώσης από τρεις καταρράκτες. Δεν είναι δυνατόν να βάζεις τον Τζον Χαρτ, τον ηθοποιό που «γέννησε» το Άλιεν, να μεταφέρει στα χέρια του το κεφάλι του «τέρατος». Δεν είναι δυνατόν να καταφέρνεις να αχρηστεύσεις το ερμηνευτικό εργαλείο με το όνομα Κέιτ Μπλάνσετ, έτοιμη για επίδειξη μόδας, αλλά διόλου απειλητική στο ρόλο της «κακιάς». Δεν είναι δυνατόν να πνίγεις στα ειδικά εφέ τον πιο συναρπαστικό και ταυτόχρονα πιο ανθρώπινο ήρωα που έβγαλε ποτέ το Χόλιγουντ. Δεν είναι δυνατόν να μιμείσαι τις μέτριες απομιμήσεις του Ιντιάνα Τζόουνς, τύπου Μούμια ή Λάρα Κροφτ. Δεν είναι δυνατόν!
Ευτυχώς μόνο που δεν συμμετέχει ο Σον Κόνερι. Γλίτωσε ο άνθρωπος…
Ευτυχώς μόνο που δεν συμμετέχει ο Σον Κόνερι. Γλίτωσε ο άνθρωπος…
8 σχόλια:
Μα είναι δυνατόν;;;; Είναι τόσο χάλια;;; Και μόνο στην ιδέα ανατριχιάζω! Τελικά να το δούμε στο σινεμά ή να το κατεβάσουμε απ'το Ίντερνετ;
Θυμάμαι Χαριτίνη πολύ έντονα τη Χαμένη Κιβωτό που είχα απολαύσει σε μια καθοριστική ηλικία στη θερινή Βιολέτα της Βούλας. Μπορεί να είναι και από τις ταινίες που με έκαναν να αγαπήσω το σινεμά.
Αν περιμένεις να γελάσεις, να φοβηθείς, να χαρείς, ξέχνα το καλύτερα. Μείνε με την ανάμνηση των τριών πρώτων ταινιών.
Χωρίς να έχω δει την ταινία, αλλά έχοντας κι εγώ μεγαλώσει με τις υπόλοιπες στην ίδια "καθοριστική ηλικία", υποψιάζομαι ότι είναι το μάτι μας που έχει αλλάξει και όχι οι εικόνες στο πανί.
Και εξηγούμαι: οι πρώτες εντυπώσεις και οι βιωματικές αναμνήσεις δεν επαναλαμβάνονται και δεν ξαναβρίσκονται - οι ταινίες, τα τραγούδια, τα μέρη που μας τις ενέπνευσαν ή με τα οποία τις συνδέσαμε άπαξ και δια παντός είναι λίγο-πολύ τα ίδια, εμείς πάλι όχι...
Η βιομηχανία spielberg, είναι βαριά, μία από τις ισχυρότερες παγκοσμίως, και δεν δίνει δεκάρα για την αισθητική των προιόντων της. κι εγώ δεν δίνω ούτε ένα σεντ για να δω έργο της. Αφού ο ίδιος έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι ακόμα και οι πιο αθώες και παιδαριώδεις ταινίες εξυπηρετούν έναν και μόνο σκοπό, πάγια και αμετακίνητα. ευτυχώς που τα παιδιά έχουν μεγαλώσει!
@Γιάννη :
Ορθή η παρατήρηση, μόνο που σε διαβεβαιώ ότι δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το τρίτο Ιντιάνα το είδα πολύ αργότερα από το πρώτο, αλλά μου άρεσε περισσότερο!
@imaria :
Κατανοώ τη θέση σου, αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Ο Σπίλμπεργκ σίγουρα δεν είναι μεγάλος σκηνοθέτης, όπως υποστηρίζουν μερικοί-μερικοί.
Εγώ δεν εχω σχολιο για το έργο γιατί δεν το έχω δει (και οθτε πρόκειται)εχω μόνο για τη "Βιολέτα" που σήμερα δεν υπάρχει και στη θέση της είναι νομίζω σουβλατζίδικο....
Ήταν ο αγαπημένος μου κινηματογράφος, σαν ταξίδι στο χρόνο, ο τύπος με τα φιμέ γυαλιά στο ταμείο, οι καρέκλες που καθόσουν και έσπαγαν (έσπασα δύο σε μια προβολή) και αυτή η μυρωδιά με αγιόκλιμα και γιασεμι (κυριολεκτικά)...Δυστυχώς τέρμα, το κοινό θέλει multiplex, μεγάλο ποπ-κορν και κόκα-κολα γίγας. Δεν υπάρχει χώρος για αυλές, δεν υπάρχει χρόνος για αναμνήσεις...
Aαααα και δεν υπάρχουν υπερήρωες, μόνο ο Άγιος Βασίλης
Αγαπητή Γεωργία,
"Δεν υπάρχει χώρος για αυλές, δεν υπάρχει χρόνος για αναμνήσεις..."
Συνυπογράφω αυτή την πολύ όμορφη κατακλείδα.
Όσο για τον Άγιο Βασίλη συμφωνώ, αρκεί να έχει τη μορφή του Billy Bob Thornton (Bad Santa).
Δημοσίευση σχολίου