tag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post6490021698924849026..comments2022-09-07T12:26:32.854+03:00Comments on Post Cinema: Μνήμη και ευθύνη - The ReaderΓιώργος Σταματιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/05468894895128069199noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-379307541522198952009-02-05T12:23:00.000+02:002009-02-05T12:23:00.000+02:00Γιώργο,έχεις απόλυτο δίκιο. Τα συλλογικά συμπλέγμα...Γιώργο,<BR/><BR/>έχεις απόλυτο δίκιο. <BR/>Τα συλλογικά συμπλέγματα για το παρελθόν μας ("ένδοξο" και μη) ευθύνονται για πολλά στραβά και διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά μέσω του ελληνικού κράτους, του σχολείου και της οικογένειας. Αποτελούν πρώτης τάξης υλικό για το σεναριακά προβληματικό ελληνικό σινεμά. Δυστυχώς όμως το επίσημο κράτος δεν τολμά. Πρόσφατο παράδειγμα η νέα ταινία του Κούτρα "Στρέλα" που επιλέχθηκε για το φεστιβάλ Βερολίνου και είχε απορριφθεί δύο φορές από το ΕΚΚ...<BR/>Από το στόμα σου και στου Κέντρου Κινηματογράφου το αυτί!γιάννης σ.https://www.blogger.com/profile/06394982500923587069noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-11949271751721885142009-02-05T06:34:00.000+02:002009-02-05T06:34:00.000+02:00Γιάννη,Διαβάζοντας το σχόλιό σου, μου γεννήθηκε η ...Γιάννη,<BR/>Διαβάζοντας το σχόλιό σου, μου γεννήθηκε η εξής απορία: Πότε θα πιάσουν οι Έλληνες κινηματογραφιστές ορισμένα θέματα-ταμπού της νεοελληνικής ιστορίας, όπως τη μικρασιατική καταστροφή (όχι πάνω στο δίπολο καλοί εμείς-κακοί οι Τούρκοι), τη δικτατορία ή τον εμφύλιο; Ο λαβύρινθος του Πάνα για τον ισπανικό εμφύλιο ή το Reader για το ολοκαύτωμα μπορούν να αποτελέσουν οδηγούς.<BR/>Είναι καιρός να έρθουν κάποια πράγματα στο φως. Εκεί όπου η επίσημη ιστοριογραφία δεν τολμά,μπορούν να αναλάβουν δράση οι καλλιτέχνες, όπως με το συγκλονιστικό animation του Φόλμαν.Γιώργος Σταματιάδηςhttps://www.blogger.com/profile/05468894895128069199noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-26122726822595555622009-02-01T22:20:00.000+02:002009-02-01T22:20:00.000+02:00Πράγματι πολλά τα ερωτήματα, απόδειξη ότι η ταινία...Πράγματι πολλά τα ερωτήματα, απόδειξη ότι η ταινία ξεχωρίζει. Το βασικότερο για μένα, πώς μπορεί κανείς να αποκηρύξει το παρελθόν του (προσωπικό και ιστορικό), να απεκδυθεί κάθε ευθύνης και ενοχής για τις πράξεις και τις παραλείψεις του; Η σημερινή Γερμανία (Ρεφ Φάινς), όπως και κάθε χώρα, πασχίζει ακόμα να προσδιορίσει τη σχέση της με την παλιά (Κέιτ Γουίνσλετ). <BR/><BR/>Θεωρώ ότι μετατοπίστηκαν και οι τρεις χαρακτήρες, έστω και με τον σχηματικό τρόπο του σινεμά: Ο "μικρός" εξημερώθηκε και βγήκε από το καβούκι του, έμαθε να μιλάει, να αρθρώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Η Χάνα έμαθε να γράφει και να διαβάζει μόνη της και "είδε" τις συνέπειες των πράξεών της. Και η επιζήσασα έμαθε να μαλακώνει το μίσος και την οργή της, γιατί τελικά όλοι πάντα φυλάμε κάτι κρυφά σ' ένα τσίγκινο κουτάκι. <BR/>Αυτή η μυστικότητα, μαζί με την ενοχή, ατομική και συλλογική, είναι και τα 2 κεντρικά θέματα της ταινίας, αλλά και οι 2 βασικοί λόγοι που δεν μαθαίνουμε από τα λάθη του χθες. Το αντίδοτο που προσφέρει η ταινία είναι η αποδοχή των γεγονότων (εσωτερικών και εξωτερικών), η αποκάλυψη των μυστικών και ψεμάτων, η υπέρβαση της ενοχής και του μίσους και η μετάδοση της γνώσης και της μαρτυρίας.<BR/><BR/>ΥΓ Εξαιρετικό το εύρημα με τον αναλφαβητισμό, την αμάθεια και τον έλεγχο της γνώσης και τη σύνδεσή τους με την ενοχή, τον σκοταδισμό και την ανελευθερία. Είναι αυτό που είπε ο Λε Κλεζιό στην υπερβολή του για τη δύναμη της ελεύθερης μετάδοσης της πληροφορίας, ότι αν υπήρχε το διαδίκτυο, ίσως το ολοκαύτωμα να μην είχε καταστεί δυνατό...γιάννης σ.https://www.blogger.com/profile/06394982500923587069noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-76341048278554703362009-01-16T17:24:00.000+02:002009-01-16T17:24:00.000+02:00Ο Καμί γράφει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο στα μυ...Ο Καμί γράφει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο στα μυθιστορήματα. Πόσω μάλλον να μεταμορφώνονται. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί πρέπει να αλλάζουμε, και μάλιστα "ριζικά";Γιώργος Σταματιάδηςhttps://www.blogger.com/profile/05468894895128069199noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-6569247064078710742009-01-16T13:44:00.000+02:002009-01-16T13:44:00.000+02:00Το είδα κι εγώ το έργο, αλλά πιστεύω ότι το δυσάρε...Το είδα κι εγώ το έργο, αλλά πιστεύω ότι το δυσάρεστο στην ιστορία είναι πως κανένας από τους ήρωες δεν μεταμορφώθηκε, τίποτε δεν έμαθε. Κι όταν λέω "εμαθε" εννοώ εμπράκτως, κανένας δεν άλλαξε ριζικά. Ο ενας παρέμεινε "πρωτάρης" (όχι απαραίτητα σεξουαλικά, αλλά στη σχέση του με το άλλο φύλο, με εξαίρεση την κόρη). Η άλλη δεν βγήκε από την απόγνωση και την ενοχή. Και η επιζήσασα, αν και κατά δήλωσή της "δεν έμαθε τίποτα" από τα στρατόπεδα, χρειαζοταν "κάτι" που να αποδεικνυει ότι τα θυματα και οι θύτες είχαν μια ελάχιστη ανθρώπινη στιγμή. Μοναδική διέξοδος, και ελπίδα τελικά, η σχέση με την επερχόμενη γενεά, η αποκατάσταση των "μυστικών και ψεμμάτων", ίσως και η απενοχοποίηση του κεντρικού ήρωα.Εχω πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Αφήνω ένα: Οι πρώτοι "δάσκαλοι" και "δασκάλες" ξεπερνιούνται, ή όχι?<BR/>(στεκόμενη σε ένα ρηχό επίπεδο, επίτηδες, που αν το καλοδείς δεν είναι και τόσο ρηχό)Anonymousnoreply@blogger.com