tag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post4249655166285254544..comments2022-09-07T12:26:32.854+03:00Comments on Post Cinema: Από τις νευρώσεις στις φαντασιώσειςΓιώργος Σταματιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/05468894895128069199noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-2481330102005990062008-12-02T08:24:00.000+02:002008-12-02T08:24:00.000+02:00Γιάννη,Δεν θα διαφωνήσω ότι το αισθητικό-καλλιτεχν...Γιάννη,<BR/>Δεν θα διαφωνήσω ότι το αισθητικό-καλλιτεχνικό επίπεδο της δουλειάς του Γούντι παραμένει υψηλό. Σαφώς και μπορείς να βρεις θετικά στοιχεία στην ταινία, η οποία απέχει παρασάγγας από ό,τι κυκλοφορεί γενικότερα. Απλώς θεωρώ ότι το VCB είναι μία προσωπικής κατανάλωσης ταινία, με την οποία ο Γούντι ούτε επεκτείνει την προβληματική του ούτε καταφέρνει να συγκινήσει ένα ευρύτερο κοινό. Ο Γούντι έκανε μεγάλο όνομα γιατί δεν παρέμεινε εγκλωβισμένος στις νευρώσεις του, αλλά τις υπερέβη με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Εδώ μου φαίνεται περιορισμένος και αυτοαναφορικός.Γιώργος Σταματιάδηςhttps://www.blogger.com/profile/05468894895128069199noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-15484711940169502962008-12-01T16:07:00.000+02:002008-12-01T16:07:00.000+02:00Συμφωνώ εν μέρει, αλλά πολύ αυστηρή τη βρίσκω την ...Συμφωνώ εν μέρει, αλλά πολύ αυστηρή τη βρίσκω την κριτική.<BR/>Με τα στερεότυπα και τους ιδεατούς/αντίθετους χαρακτήρες έπαιζε πάντα ο Γούντι. Όπως και με τις πόλεις-φετίχ (Ν. Υόρκη, Λονδίνο).<BR/>Γενικά όμως τον βρήκα ανανεωμένο και ανάλαφρο, όπως τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε, με σπαρταριστές ατάκες, ακούραστους διαλόγους, βαθιές ερμηνείες και μαεστρική σκηνοθεσία. Και με εξέπληξε ευχάριστα αυτή η "επιστροφή" μετά τα κάπως βαριά και φιλοσοφίζοντα έργα του τα προηγούμενα χρόνια. <BR/>Αυτό που με χάλασε κυρίως στο Βίκυ ήταν ο αφηγητής.<BR/>Είναι όντως μια ταινία για τις γυναίκες, την αναποφασιστικότητα, την αστάθεια και την ανασφάλειά τους. Αλλά τελικά κι εν τέλει μία ταινία για την αναποφασιστικότητα, την αστάθεια και την ανασφάλεια όλων μας. Γι' αυτή την πανανθρώπινη διάσταση κρατάω ως φράση-κλειδί το μότο της Κριστίνα: "Πάντα ήξερα μόνο τι δεν θέλω".γιάννης σ.https://www.blogger.com/profile/06394982500923587069noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-33402602430096413002008-11-14T16:30:00.000+02:002008-11-14T16:30:00.000+02:00Όντως διαφορετικές.Βέβαια τα φαινόμενα απατούν πολ...Όντως διαφορετικές.<BR/>Βέβαια τα φαινόμενα απατούν πολλές φορές.<BR/><BR/>Ο Άλεν πέφτει στην παγίδα της γενίκευσης.<BR/><BR/>Γυναικεία γραφή υπάρχει;<BR/><BR/>Πάντως θεωρώ ότι γράφω αναλύσεις και όχι κριτικές, ελπίζω να μην αυταπατώμαι...<BR/><BR/>Το Hunger δεν το είδα.<BR/><BR/>Εις το "επανιδείν" λοιπόν.Γιώργος Σταματιάδηςhttps://www.blogger.com/profile/05468894895128069199noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9168871955574010997.post-11804645795065677442008-11-14T09:05:00.000+02:002008-11-14T09:05:00.000+02:00Μιλώντας για γυναίκες, επισκέφτηκα τους προτεινόμε...Μιλώντας για γυναίκες, επισκέφτηκα τους προτεινόμενους σύνδεσμους (γιατί δεν είναι δεκαέξι χιλιάδες όπως συνηθίζεται αλλού) και είναι γυναίκες και οι τρεις. Να τρία δείγματα γυναικών τόσο διαφορετικά, όπως μου φαίνονται. Η μία ακαθόριστη, η άλλη συγκεκριμένη και η άλλη γνώριμη. Αν το πάρω ανάποδα (σε σχέση με τη σειρά που τις έχω τώρα κατά νου) η μία είναι γυναίκα που θα περίμενα να γνωρίσω σε κάποιο μεζεδοπωλείο, στο θέατρο ή στο μανάβη (αν πήγαινα και στα δύο), την άλλη σχεδόν παντού, στη σχολή, στο σινεμά, στο ασανσέρ ή στο παγκάκι και την παράλλη δεν έχω ιδέα.<BR/>Τα λένε πολύ διαφορετικά και οι τρεις, που αναρωτήθηκα αν υπάρχει «γυναικεία γραφή» εκεί που πιστεύω ότι υπάρχει και τη μυρίζεσαι πέντε χιλιόμετρα μακριά. Η μία φαίνεται καλή για να τα πίνεις και να εκμυστηρεύεσαι, η άλλη για να τα λες και να γελάς, η άλλη να την κοιτάς μάλλον γιατί δεν την πιάνω ακριβώς από που έρχεται και που πάει. Η μια είναι από αυτές τις γυναίκες που είχες συμφοιτήτρια, συμμαθήτρια, κάτι και την κράτησες best friend για να μη το χαλάσεις άδικα το πράγμα, η άλλη αυτή που τα έχει με κάποιον άλλο και έτσι εσύ κάνεις παράλληλα τη ζωή σου, η άλλη μάλλον από αυτές που την έχεις δει τρεις φορές μέσα σε πέντε χρόνια και κάποια κουβέντα είπε σε εσένα ή στον διπλανό σου και σου έμεινε έτσι<BR/>όπως την είπε με τρόπο, μα δεν της λες και πολλά-πολλά εκτός αν έχεις πιει λίγο παραπάνω. Τώρα που το σκέφτομαι είναι σαν στερεότυπα αυτά που λέω (με κατηγορούν συχνά για αυτό) αλλά θα είναι η κριτική για την ταινία που μου πυροδότησε το φυτίλι. <BR/>Λένε πως δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τις γυναίκες όμως εγώ βλέπω όλα εκεί να καταλήγουνκαι να ξεκινάνε και να τελειώνουν και σε αυτές που δεν είχαν σημασία και σε αυτές που είχαν. Μόνο που αυτές φαίνονται να ξέρουν καλύτερα τί θέλουν, άλλες είναι μεθοδικές και το αποκτούν άλλες λέγεται πως καίγονται σαν τις πεταλούδες, αν κι εγώ δεν είδα στην πραγματική ζωή ποτέ καμία να το παθαίνει. Οι γυναίκες όσο σπαστικές ή γλυκές και να είναι είναι ένας μπελάς απ’τον οποίο δε βάζεις μυαλό. Μεταξύ μας καμιά φορά αυτές είναι πιο έτοιμες κι εμείς που και που αργόστροφοι, αλλά μη βγει παραέξω. <BR/>Μια που εδώ τα σχόλια παίζουν με ελεύθερους συνειρμούς είπα να αφήσω κι εγώ τον δικό μου. Μην παρεξηγηθούν οι κοπέλες/κυρίες για ότι είπα, αν και κακό δε ν είπα νομίζω.<BR/>Πάω να πιω καφέ γιατί δε βγαίνει αλλιώς η μέρα και το διάβασμα.<BR/>Το Hunger το είδες;<BR/>Μπορεί και να ξαναεπιστρέψω λοιπόν.<BR/>Κ.Αναγνώστου.<BR/><BR/>ΥΓ. Μου φαίνεσαι μεγαλύτερος από εμένα, αλλά έχω αφήσει τον πληθυντικό στις προηγούμενες γενιές να τον χρησιμοποιούν ακόμα.Anonymousnoreply@blogger.com